Blogg 10: Laatste stage dag | Moshi | Kamer leeghalen | Zanzibar

Hee daar allemaal,

Laatste blog die ik zal schrijven vanuit Afrika!! En een na laatste blog die ik überhaupt zal schrijven over mijn avontuur hier. Ik heb besloten om hierna nog een keer te schrijven als ik ongeveer een week in Nederland ben, kan ik dan nog vertellen over Zanzibar en de eerste week thuisJ

Goed, verder waar ik gebleven was. De laatste drie weken stage.
Op het moment veel bezig met school en opdrachten. Ik heb enorme chaos in mijn hoofd dus besluit ik contact op te nemen met de docent dat ik door de bomen het bos even niet zie. Fijn gesprek gehad, en weer verder. Maandag en dinsdag was een normale stage dag en naast stage werken we dus allemaal veel aan onze opdrachten. Voor diegene die het interessant vinden wat we precies moeten doen, een korte uitleg:

De hele opleiding is opgezet vanuit de 7 CanMeds-rollen: de zorgverlener, de communicator, de samenwerkingspartner, de organisator, de reflectieve EBP-professional (EBP: evidence based practice), de gezondheidsbevorderaar en de professional en kwaliteitsbeoordelaar. Allemaal rollen waaraan een verpleegkundige aan moet voldoen om een goede verpleegkundige te worden. Sinds leerjaar 1 werken we hier al mee en ieder jaar tijdens stage moet je deze rollen op niveau halen, per rol zijn er dus competenties met bijbehorende gedragscriteria op niveau. Ik zit nu in Leerjaar 3 en moet deze rollen dus op het niveau van leerjaar 3 halen door middel van het schrijven van pleidooien. Per CanMeds-rol schrijf ik een pleidooi waarom ik deze rol behaald heb en per pleidooi heb ik dus een aantal bewijslasten waarmee ik bewijs dat ik dit ook daadwerkelijk gedaan heb. Bewijslasten zijn bijvoorbeeld een uitgewerkte lijst met ziektebeelden, medicatie of bepaalde gesprekstechnieken die ik heb toegepast op stage. Hierbij koppel ik theorie met de praktijk. Uiteindelijk schrijf ik dus 7 pleidooien met bijbehorende bewijslasten. Hierop krijg ik feedback en uiteindelijk heb ik een eindbeoordeling met mijn docent in Nederland en nemen we dit allemaal door waarna de docent besluit of ik mijn stage heb behaald of niet. 
Goed, klinkt heel ingewikkeld maar nu hebben jullie misschien een beetje een idee. Het is in ieder geval genoeg om te doen, waar we op het moment dus druk mee in de weer zijn.
In de avond spelen we vaak spelletjes met de huisgenootjes en dat is een fijne afleiding.

Woensdag op stage ging ik van een vrouw haar kindjes halen bij de prime unit (hier liggen te vroeg geboren kindjes) omdat zij zelf te ziek is om daar heen te gaan. Toen ik daar aan kwam zag ik dat ze bezig waren met een reanimatie bij een kleine baby, het kindje zag er lijk bleek uit en ze stopte dan ook met de reanimatie leek het. Toen ik vervolgens de volgende kamer in ging om de kindjes (tweeling) te halen van die vrouw kwam ik na ongeveer 10 minuten terug en zag ik dat kindje nog steeds liggen. Waarna er een verpleegkundige terug kwam om weer verder te gaan met de reanimatie terwijl er 10 minuten niks was gebeurd :O hoe dan? Het kindje was al lang dood dat zag ik zelfs van 15 meter afstand en toch gingen ze door.. Zo raar om te zien. Het kindje deed nog een beetje na gaspen en daardoor, denk ik, dachten ze dat er nog een mogelijkheid was.. Heel sneu om te zien..

Na stage gingen Marline en ik naar de kleermaakster, we hebben stoffen gekocht waar we kleding van laten maken en die gingen we vandaag ophalen. Vervolgens hadden we beide geen zin om naar huis te gaan waarna we besloten om een drankje te doen bij the mullbery. Een drankje werd een fles wijn en we kwamen collega’s tegen van het ziekenhuis die bij ons kwamen zitten. Zo werd het een gezellige middag/ avond. Toen we te horen kregen dat we thuis hutspot aten besloten we om bij picasso een snelle pizza te eten. Heerlijk dagje dus!

Donderdag, weer een normale stage dag en vandaag fietst Gerie samen met haar zus Lieke de Alpe d’Huzes omhoog. Natuurlijk heeft ze de top bereikt, twee keer zelfs. Enorm trots op haar!!
In de avond gingen we uit waardoor we vrijdag een late dienst werkte. Marline werkte nachtdiensten dit weekend dus ik sliep eenzaam alleen in ons kamertje;)

Zaterdag en zondag hebben we allemaal aan school gewerkt. Zondag avond zijn we gaan uiteten omdat het de laatste avond was van Noelle en Meike. 

Weer een nieuwe stage week. Maandag was het scrubbing day dus emmers water vlogen weer door de lucht en de afdeling werd weer even een zwembad. Dinsdag weer aan school gewerkt en woensdag heb ik op stage feedback gevraagd. Dit is lastiger dan in Nederland omdat ze met veel begrippen niet bekend zijn. Door middel van zelf vragen stellen heb ik toch de nodige feedback gekregen en zijn ze heel tevreden met mij, altijd fijn om te horen!
Ik heb nog wat gebeld met vriendinnen en zo zitten we alweer op de helft van de week. 

Donderdag was de laatste stagedag van Laura omdat zij van het weekend de Kilimanjaro gaat beklimmen samen met Janne. Hier ben je een week mee bezig (5895M hoog) dus vandaar dat zij nu al haar laatste dag had. Er werd echt even een moment genomen om haar te bedanken en een fotoshoot werd weer gestart;). Ze had stroopwafels meegenomen om te trakteren dus iedereen zat lekker te smullen.

Vrijdag de laatste dingetjes voor school in orde gezet want vandaag was de deadline dat ik alles moest inleveren. Wat een opluchting toen het ingeleverd was, last van mijn schouders!

Marline had ook vandaag haar deadline dus beide waren we nu klaar. Deadline is afhankelijk van wanneer je de eindbeoordeling hebt, twee weken hiervoor moet je namelijk alles inleveren. 

Omdat we beide klaar waren besloten we om samen van het weekend een nachtje naar Moshi te gaan. We hadden een hostel gevonden van 5 euro p.p. dus dat was niets. De bus naar Moshi (ruim 2 uur) zou 2500 TZS zijn en dat is nog geen euro, een prikkie dus. 
De bussen hier hebben echter geen bus tijden (Afrika hé) maar we zien ze geregeld langskomen aan de grote weg dus we dachten als we daar gewoon gaan staan in de ochtend moeten we hoogstens maximaal 20 minuten wachten. Deze bus is een kleine touringcar African style en ziet er beter uit dan de Dala Dala. Normaal gesproken (ja normaal gesproken!) is er genoeg ruimte in deze bus dus gingen we er vanuit dat we zeker zouden kunnen zitten. We hadden het er nog over, ideaal zou zijn als we aan de weg komen dat er direct een bus langkomst en we zo konden instappen. Lekker zitten en een dutje doen. We waren namelijk erg moe. Nou we kwamen aan de weg en er kwam direct een bus. Win win dachten wij. Tot we de bus instapte. VOL. Maar goed, we weten dat als een bus hier vol is dit niet wil zeggen dat het niet past. Staan dus. God we keken elkaar aan, moeten we nu echt twee uur lang gaan staan? Oh en er stapte nog wat meer mensen in, met als gevolg dat we hutje mutje op elkaar stonden. Heerlijk. Daarnaast werden we natuurlijk van alle kanten bekeken als de enige mzungu in deze lokale bus..

Gelukkig stapte er ook een aantal mensen uit deze bus waarna we na een uur eindelijk konden zitten, 4 personen zits met 5 personen. Lekker krap dus, wel knus.

Na 2 uur kwamen we aan in Moshi en was er een aardige jongen die wist waar ons hostel lag. Eenmaal aangekomen even spulletjes gedropt waarna we op jacht gingen naar een leuke tent voor een lunch. Daarna deden we een snel dutje en maakte we ons klaar voor de avond. Met Danielle heb ik een drankje gedaan bij ‘the redstone’, een club in Moshi. Met Marline was ik van plan om daar een leuke stapavond te plannen. Eerst ergens lekker gaan uiteten met een flesje wijn voor nog geen 5 euro, daar zijn we natuurlijk niet vies van;).

We hebben gegeten bij een indisch restaurant met een hockey wedstrijd op de achtergrond (zandvlakte en mensen met een stick in hun hand). Vanuit daar gingen we naar de redstone, hier bestelde we cocktails en merkten we redelijk snel dat we een van de weinige mzungu’s waren. Maargoed, hier zijn we inmiddels pro in geworden! 

We dronken een aantal cocktailtjes en rond een uur of 12/1 ging iedereen echt de club in. Super chique, dansvloer, verlichting, meerdere verdiepingen, dj boot. Alles. Dit hadden we al een tijdje niet meer meegemaakt. Gezellige avond met de dag erna een kleeeine kater.. (hoofdpijn)

We besloten om op het gemak te doen, tas inpakken en rustig ergens te gaan brunchen. We kwamen uit bij een Mexicaan. Heerlijke sapjes en ogen groter dan de maag met als gevolg een bijna volledig bord met nachos dat we niet op krijgen. Take a way dan maar want ja, we kunnen het slechts laten staan. 
Taxi genomen richting de bushalte. De Nachos ‘perongeluk’ in de taxi laten liggen. Hopelijk heeft hij er nog van genoten;)

Onze vriend die we gemaakt hadden heeft ervoor gezorgd dat we in de goede bus stapte, terug richting Arusha. Met zit plek deze keer, een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Prima busje, rustig ritje back home. Eenmaal thuis stonden we niet te springen voor een groente prutje met rijst dus besloten we om te gaan uiteten. We gingen naar de Chinees waar we heerlijk gegeten hebben! Zo een lekker weekendje afgesloten, gezellig met z’n 2tjes.

Maandag, de laatste week stage is ingegaan. Vandaag was een toffe dag. Er lopen al sinds vorige week een aantal blanken artsen rond in het ziekenhuis, waarvan een aantal Nederlanders. Hier hebben we natuurlijk vrienden mee gemaakt! Deze artsen waren hier met een organisatie die ieder jaar komen om kindjes te opereren. Met name kindjes met een hazenlipje maar ook brandwonden. We trokken de stoute schoenen aan en vroegen of het mogelijk was om bij zo een operatie mee te kijken. ‘Geen probleem hoor, duurt ongeveer 20 minuutjes. Hebben jullie nu tijd?’. Zo lieten we onze afdeling weten dat we eventjes weg waren en voor we het wisten stond Marline al bij een operatie mee te kijken. We mochten om te beurt omdat het anders wel erg druk werd in de OK. Marline en Tiare hebben een operatie gezien van een kleine brandwond en daarna was ik aan de beurt. ‘save the best for last’, ik mocht namelijk meekijken bij een huidtransplantatie. Een jong meisje die een jaar geleden flinke brandwonden heeft opgelopen aan haar benen. Een gedeelte was enigszins geheeld maar met name aan de binnenkant van beide kniën/ bovenbeen was het nu nog open. Bizar dat ze hier dus al een jaar mee rondloopt. Goed, ze haalde met een soort elektrische schaaf 2 plakken huid van beide onder benen. Haalde dit door een soort pers. Plaatste dit op de wond, paar nietjes erin en voíla. Klaar is kees. Oke, misschien iets gecompliceerder dan dit maar hier komt het wel op neer. 
Super interessant in ieder geval om te zien!

In de avond deden we een drankje bij the mulberry met de meiden van Kundayo omdat zij de woensdag al naar huis vlogen. We zijn hier inmiddels ook gewend om volop over mensen te roddelen waar ze bij staan want ja, ze verstaan ons toch niet. Zo kwamen er 3 jongens bij ons staan, ze vroegen wat Daan hier deed met 8 meiden. Zo praatte we een beetje in het Engels met elkaar. Toen zeiden we nog, gaan we deze jongens een stoel aan bieden of laten we ze lekker staan. We laten ze lekker staan zeiden we tegelijk. Marline vertelde toen nog even dat die rechter wel een erg grote neus had. Even later in het gesprek vroegen we waar ze vandaan kwamen, eentje kwam uit Tanzania. Een was half Frans en half Duits. En de derde, die met de, aldus Marline ‘grote neus’, was half Tanzaniaans maar zijn moeder was Nederlands. ‘Ik spreek ook gewoon Nederlands’ zegt hij ineens. OMG, we schoten allemaal in de lach. Die heeft ons dus verstaan.. We kwamen niet meer bij. Uiteindelijk deze lieve mensen toch maar een stoel aangeboden. Ze pakte het goed op, we deden allemaal of er niets gebeurd was;)

Dinsdag lekker uitgeslapen en vervolgens heerlijk aan het zwembad gelegen, tijd om mijn huidskleur die ik in het begin had terug te krijgen. Ik had namelijk een redelijk kleurtje maar sinds regenseizoen geen zon meer gezien ivm of bewolking of werken aan school.  
In de middag hadden we afgesproken met Marjolein van Do4Africa om afscheid te nemen. Zij vertrekt namelijk naar Nederland voor vakantie waardoor we haar niet meer zouden zien. 

Vandaag vroeg mijn docent ook aan mij of ik het erg vond om mijn eindbeoordeling die ik donderdag zou hebben naar vrijdag verplaatst kon worden. Dit vond ik niet prettig maar goed, het kon wel gewoon. Ik wil er gewoon vanaf zijn dus hoe eerder hoe beter. Maar goed, een dagje langer wachten moet toch wel lukken. 
In de avond maakte ik arretjes cake om donderdag tijdens mijn laatste stage dag uit te delen. Ik wilde namelijk iets uitdelen wat ze niet kennen en makkelijk te maken is. Zo gezegd, zo gedaan. Arretjes cake in de koelkast. Ik heb nog gebeld met een vriendin (uur lang), lekker bij gekletst weer!

Woensdag, een normale stage dag. Marline heeft vandaag haar eindbeoordeling en ze heeft haar stage gehaald! Heel fijn. Onze eindbeoordeling vindt trouwens plaats via Whatsapp bellen met onze docent in Nederland. Toen Marline klaar was met haar gesprek kwam ze naar beneden, ze vroeg aan mij of ik misschien ook nu mijn eindbeoordeling wilde. Simone kon namelijk ook nu in plaats van vrijdag. Nou super, heel graag zelfs! Binnen vijf minuten zat ik boven geïnstalleerd en had ik mijn eindbeoordeling. En ja hoor, deze meid heeft haar stage gehaald!!!
Heerlijk, opgelucht. Last van mijn schouder toch weer. Dit betekend dat ik volgens jaar mag gaan afstuderen:)

In de avond hadden Marline en ik een verjaardag van Kelvin, onze collega van het ziekenhuis. Er was een surprise party georganiseerd en wij waren uitgenodigd. Wat geef je zo een jongen cadeau? Hij werd 24. We besloten om een Nederlands pakketje te maken. We kochten een paar flesjes Heineken bier, dat verkopen ze hier namelijk. Ik had nog wat kleintjes hagelslag en Marline stroopwafels. Kaartje erbij en wat centen in een envelop, leuk pakketje van gemaakt en klaar. We moesten om 7pm aanwezig zijn en kwamen lekker op zijn afrikaans een uur later omdat we nog even in de stemming moesten komen en we zeker niet de eerste wilde zijn. Eenmaal daar waren er misschien 6 mensen, de birthdayboy was er ook nog niet. Awkward..
Tevens was er ook een hele gedekte tafel terwijl wij net van tafel afkwamen, kleine miscommunicatie kan ik je vertellen. Krijg je ervan als mensen half swahili tegen mij praten, dan begrijpen we het niet;)
Ruim half uur later was daar dan toch Kelvin en zat iedereen op zijn plaats. Er was een MC die alles gepland had. Ook hadden Marline en ik een persoonlijke tolk. Het ‘event’ ging beginnen en iedereen moest om de beurt opstaan om zichzelf voor te stellen en te vertellen waar hij of zij ‘mister Kelvin’ van kende. Nou dat kunnen wij wel. Zo gezegd, zo gedaan. Rondje gemaakt. Vervolgens kwam er cake. ‘mister Kelvin’ mocht een wens doen en zijn wens was dat hij Marline en mij ooit nog eens zou terugzien zodra we weer in Nederland zijn. Hoe lief.. We smolten een beetje.
Onze tolk sprak niet zo goed Engels maar deed zijn best, hij vertelde dat ze de cake gingen aansnijden en hij wees naar mij. Ik begreep hem niet helemaal maar kon er op uit maken dat ik naar voren moest komen. Bleek dat ik samen met Kelvin de cake moest aansnijden. Als in samen het mes vast houden. Als in we lijken net een stel dat net getrouwd is. Als in nee pap en mam ik ben niet getrouwd. Erg vreemd, Marline zag ik van een afstandje klaar staan met de telefoon in haar hand en een te grote glimlach (uitlachen) op haar gezicht.. 
Samen die cake aangesneden. Vervolgens koos ‘mister Kelvin’ om de beurt uit wie er naar voren mocht komen om ze een stukje cake te ‘voeren’. Toen iedereen cake had gehad gingen we zitten en was het tijd voor het eten, borden met kip kwamen op tafel. Salades, gefrituurde banaan (typisch tanzaniaans) en nog meer kip. Ja, zoals ik eerder al vertelde hadden wij al gegeten.. we schepte maar een beetje op omdat het niet netjes is om niets te eten maar honger hadden we niet. De bevolking eet hier met de handen en wij natuurlijk met mes en vork. Ja, we werden een beetje uitgelachen maar ze begrepen ons wel gelukkig. 
Eenmaal klaar met eten moest iedereen weer om de beurt gaan staan om Kelvin te bedanken en daarna was het ‘event’ afgelopen. We gingen nog een foto maken. Als in laten we allemaal op de foto gaan met de mzungu’s. Het leek wel een fotoshoot met Marline en Mij in plaats van met Kelvin. Pijn aan mijn mond van het lachten kan ik je vertellen.
Goed, ons cadeau moesten we nog geven en dit leek ons een leuk moment. Kelvin was er erg blij mee en bedankte ons nog maals dat we gekomen waren, hij waardeerde het heel erg! Zijn vriend, tevens ook een collega van ons, vond het cadeau ook leuk. Hij hield het cadeau vast en wilde met ons op de foto, zonder Kelvin. Alsof het zijn cadeau was, leuk ja. Haha;)

Donderdag, het moment is daar, mijn laatste stage dag. Arretjes cake in mijn tas en hup richting werk. Ik nam de DalaDala ivm met mijn grote tas en bij aankomst was iedereen al getreurd omdat ik weg ging. De nachtdienst wilde er graag bij zijn als ik mijn cadeau kreeg dus werd er al een momentje genomen om mij te bedanken. Een hele speech en ik dacht, laat ik de arretjes cake er maar bij halen. Ik had er twee gemaakt want ik weet hoe ze hier zijn zodra ze eten krijgen, dan wordt het volduwen;). Dus ik de cake gehaald, iedereen een stukje gegeven en ze vonden het HEERLIJK. Gelukkig, ik opgelucht. Ze namen nog een stukje en nog een stukje tot de cake op was, zo leuk om te zien hoe blij ze waren. Ik kreeg overigens ook een afscheidscadeau, superlief! Een masai doek, zo leuk. Ik wilde die heel graag omdat dat typisch iets is van hier. Echt een cadeau waar ik dus super blij mee ben. Op de andere afdelingen hebben ze helemaal niks gekregen als afscheid dus ik vond het extra speciaal. 

De werk dag ging verder en ik deed mijn ding. Eenmaal klaar ging ik mij omkleden. De late dienst was gearriveerd en ik deelde mijn andere arretjes cake uit. Ook deze was binnen no time op. Ik had een kaartje geschreven dat ik moest voorlezen, eenmaal halverwege moest ik opnieuw beginnen want ze wilde het filmen... leuk. ;) Een hele boel knuffels en foto’s later was het dan toch echt tijd om te gaan. 

En dat was het dan, stage zit erop! Heel vreemd gevoel om voor de laatste keer het ziekenhuis uit te lopen. Officieel VAKANTIE!!

Dit moest natuurlijk gevierd worden, we gingen naar ViaVia voor de aller laatste keer. Uitgeslapen en 2 paracetamol verder bestelde we een pizza om te delen. We speelden wat spelletjes en deden verder niet veel.  

Zaterdag ochtend gingen we tennissen bij de tennisbaan, erg gezellig! Als we eerder wisten dat dit kon waren we vaker gegaan. 3 uur op de baan gestaan en vervolgens lekker geluncht. Thuis deed iedereen een dutje en daarna maakte we ons klaar voor een onverwachts leuk avondje bij le Patio. Iedereen was toch vrij zondag. 

Zondag hebben we dan ook niet veel gedaan dan in de zon gelegen bij het mount meru hotel. Ik heb wat belletjes gepleegd, thuisfront ook weer wat op de hoogte;). In de avond had Winnie Chips Mayaj gemaakt, het was namelijk de laatste keer dat we thuis zouden eten. Chips Mayaj is een lokaal gerecht, soort van omelet met frietjes en groentjes erdoorheen. Erg lekker! 

Maandag, we gingen naar de masai market om nog wat souvenirs in te slaan. Daarna deden we een ergens een drankje. In de avond zouden we met het hele huis bij Smileys gaan eten, laatste keer met zijn allen. Morgen willen we namelijk met zijn 6en gaan uiteten: Laura, Janne, Veerle, Tiare, Marline en ik. We zijn dit avontuur namelijk met zijn 6en gestart en we wilden het ook met zijn 6en afsluiten. Bij Smileys was het zeer gezellig. Eenmaal thuis ben ik vast begonnen met het inpakken van mijn koffer.. Woensdag vertrek ik namelijk naar Zanzibar voor 10 dagen!! Ik heb twee koffers bij me waarvan ik er een mee neem naar Zanzibar, de andere koffer kon ik (en de rest) stallen bij Mazo, de eigenaar van Kundayo appartments. Bij mamma mackrime, waar ik nu nog woon, komen we niet meer terug. We moesten namelijk de kamer huren als we onze koffers hier lieten staan en dat was ons toch wat te duur. Conclusie van het verhaal, het is tijd om de hele kamer leeg te ruimen morgen.. 

Ik ben dus vanavond al een beetje begonnen, morgen willen we namelijk weer gaan tennissen en om 6 uur ’s avonds worden we alweer opgehaald om te gaan uiteten en ik wil niet in tijd nood komen. Zo raar om die kast leeg te halen..

Dinsdag gingen we naar de tennisbaan, het had wat geregend dus de baan was nat maar dat mocht te pret niet drukken. Na het tennissen ging iedereen zich rustig klaarmaken en was het tijd om dan echt de hele kamer leeg te halen. Ik had heel mijn kamer vol geplakt met foto’s en jeetje wat voelde het vreemd om die allemaal van mijn muur te halen. Kasten leeg, koffers weer vol en leeg was de kamer. Het zag er ineens zo ongezellig uit. Klein beetje een pijnlijk moment, heb hier toch ruim 5 maanden gewoond.

Goed, iedereen was klaar en om kwart voor 6 hadden we een taxi richting restaurant Onsea. Dit is een restaurant van een belgisch stel met een michelin ster. Redelijk geprijst maar hee, we wilden hier al vanaf het begin een keer graag heen en dit was wel een mooi moment daarvoor. Met zijn 6en zaten we aan een ronde tafel, zo gezellig. We hadden afgesproken dat we allemaal een speech zouden houden, over de afgelopen 5 maanden. We hadden een 5-gangen diner met wijn en bij iedere gang was er iemand aan de beurt. Een avond met lach maar ook een traan, wat heb ik toch een toffe tijd gehad!! Zo bizar dat het einde al in zicht is. Stage is klaar en nu is het alleen nog maar vakantie. 

Woensdag ochtend om 05.15 werden Marline, Veerle, Tiare en ik opgehaald door de taxi om richting het vliegveld te gaan. Laura en Janne blijven nog hier en gaan nog wat leuke dingen in Tanzania doen voor ze 2 Juli naar huis vliegen. Van hun moesten we dus echt afscheid nemen wetende dat we elkaar pas in Nederland weer zien. Vreemd.
Op naar het vliegveld en om 07.40 vlogen we richting Zanzibar!

Nu is het dan echt tijd voor vakantie! We verblijven de eerste nacht in Stonetown waarna we door zullen gaan richting Paje. Hier slapen we 4 nachtjes. Vanuit Paje zullen Veerle en Tiare terug gaan naar stonetown en daarna Dar es Salaam. Marline en ik gaan nog met zijn 2en door richting het noorden: Uroa en Nungwi om vervolgens 6 Juli terug te vliegen naar Arusha. Hier hebben we dan nog 1.5 nachtje slapen in een hostel voor we weer naar Nederland vliegen. 

Ik heb afgelopen week ook te horen gekregen waar ik volgend jaar stage zal gaan lopen: st. Anna ziekenhuis in Geldrop op de afdeling Vrouw, Kind!! Super blij hiermee, eigenlijk een soort van zelfde afdeling als ik hier in Arusha had alleen dan in Nederland. Heel benieuwd hoe ik het daar zal gaan hebben, vast en zeker super leuk.

Inmiddels zit ik op Zanzibar en het weer is heerlijk!
Zoals ik in het begin al schreef, dit is de laatste blog die ik schrijf vanuit Tanzania. Ik zal na deze blog nog één keer schrijven, over mijn vakantie hier op Zanzibar en de eerste week thuis. Dan sluit ik dit boekje en kijk ik terug op een supertoffe ervaring. Maar eerst, nog even lekker genieten.

Liefs, Ingrid