Blog 4: Safari | Dip week | Back on Track!

Blog 4 en weer een hoop te vertellen. Bereid je voor.. (Lange Blog!!)

De eerste maand is aangetikt en inmiddels zit ik morgen op precies te zijn exact zes weken in Tanzania! En ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar de tijd vliegt voorbijJ

Goed, verder waar ik de vorige keer gebleven ben. Laura was jarig en in de avond zijn we lekker geweest uiteten om vervolgens naar de ViaVia te gaan voor een leuke stap avond. En leuk was het, we waren al ooit eerder naar le Patio geweest en hier waren veel Locals. Bij de ViaVia zijn meer vrijwilligers en daardoor dus ook meer ‘mzungo’s’. Leuk dus om nieuwe mensen te leren kennen die hier ook voor een aantal weken/ maanden verblijven.
We hadden een taxi gebeld die ons om 03.30 zou komen halen en om 01.30 kreeg ik al een berichtje van hem dat hij er al was. Nou, je zou hier eerder verwachten dat ze te laat komen maar twee uur te vroeg? Nouja, wij zeiden half 4 dus wachten zal hij. We zouden hooguit pech hebben dat hij weg zou gaan maar dan konden we altijd nog een andere taxi bellen. Gelukkig voor ons was hij braaf blijven wachten en konden we om half 4 lekker naar huis.

We hadden eerder deze week besloten om misschien een weekendje weg te gaan omdat we toch de vrijdag vrij hadden gevraagd i.v.m. uitslapen na onze stap avond. Zo gezegd zo gedaan vertrokken we de volgende ochtend richting Migombani Camp, dit is een tented camp in de buurt van Lake Manyara National Park. Marjolein had ons precies verteld hoe we hierheen moesten gaan, eerste met een Noah (busje voor 6 pers.) en vervolgens de berg omhoog met een tuktuk. We werden opgehaald door onze taxi Makundi en hij bracht ons naar het busstation. Eenmaal aangekomen stonden de vier nieuwe meiden ook al klaar, zij gingen namelijk met ons mee. We kenden hun nog niet zo goed, dus leuk om elkaar op weekend beter te leren kennen. 
We vroegen aan Makundi of hij met ons een stukje wilde meelopen, we wisten namelijk wel wat voor een soort busje we moesten nemen maar niet hoe het dan werkt met kaartjes of iets dergelijke. Dat wilde hij wel doen, we liepen gezamenlijk het busstation op. Stel je eigenlijk gewoon een grote oppervlakte voor die vol staat met bussen van groot tot klein en dan aan de buitenkant allemaal kleine winkeltjes. We liepen daar richting de vier andere meiden die er al waren en ik zeg je, tel tot vijf en we waren omringd, maar dan ook echt omringd met misschien wel 10/ 15 taxichauffeurs die ons allemaal mee wilde nemen. Schreeuwen, roepen, trekken, duwen. Ze wilden ons allemaal hebben. Alsof we een of andere attractie waren. Wat waren wij blij dat we Makundi bij ons hadden. Het leek wel een gevecht onderling, ze wezen allemaal naar hun auto van deze moet je pakken maar gelukkig regelde Makundi het en heeft hij er uiteindelijk 2 gekozen. Hij vroeg de twee chauffeurs om hun nummers zodat hij ons veilig met hun mee kon laten gaan. 
Onderweg richting Migombani, toen we er bijna waren ging dan ook de telefoon van onze chauffeur. Het was Makundi met de vraag of we al veilig waren aangekomen, wat een schatje is het toch. Hij had overigens ook nog eens geregeld dat we voor een kleine extra bijdrage, boven op de heuvel bij Migombani werden afgezet en dus niet ook nog met de tuktuk moesten reizen.  
Eenmaal aangekomen bij Migombani werden we allemaal heel blij, wat was het daar mooi! Een prachtig zwembad met een bijzonder mooi uitzicht op Lake Manyara.
We sliepen daar in tentjes, die vrij ruim waren. En we hadden een regendouche!!!!
Ik weet niet of ik het eerder verteld heb, we hebben het prima bij mamma mackrime en mogen dan ook echt niet klagen, alleen douche duurt nu eenmaal wat langer omdat het een klein waterstraaltje is. En met enigszins lange haren duurt het nu eenmaal lang voordat die nat zijn, dan shampoo erin, voor dat dat er weer uit is fatsoenlijk ben je ook alweer een aantal minuten verder. En ik was mijn haren altijd 2 keer en daarna nog conditioner.. Nou kun je je voorstellen dat die regendouche dus optimaal genieten was!?
Goed, daar lekker in de zon gelegen en ’s avonds een hapje gegeten. Ze hadden kipsaté en aangezien wij niet veel vlees eten hier waren we hier ook heel blij mee. 
Daarna hebben we gezellig met z’n allen aan het kampvuur gezeten met marshmallows en 30 seconds. 

De zaterdag stond er een mountainbike tour gepland door Lake manyara waar we veel zebra’s, impala’s en gnoe’s gespot hebben. Vanuit Lake manyara fietsten we door de banana farms waar we een korte stop hadden. Hier mochten we banana beer en banana wine proeven. Vreemde smaak kan ik je vertellen. En voor degene die mij kennen ben ik niet vies van alcohol maar het was echt vreemd. Bij het bier zat de gist er nog op waardoor je het dus op een speciale manier moest drinken. Gist wegblazen en snel drinken, en dan nog had je korrels in je mond. Maar wel leuk om eens geprobeerd te hebben. Verder lieten ze ons zien hoe ze het bier deden maken en kregen we iets verderop een locale lunch. 
Vanuit daar fietsten we weer terug naar Migombani camp. We hebben weer een frisse duik genomen in het zwembad en lekker in de zon gelegen.

Hoe later het werd hoe donkerder het begon te kijken in de lucht. Het was ik gok zo een 18.00 uur, Marline, Tiare, Laure en ik stonden allemaal nog in de douche en ineens hoorden we toch een storm/ regen. Het kwam met bakken, tonnen, kuipen, containers uit de lucht gevallen. Bliksem, donder, alles (Ja Daan, je was er graag bij geweest!) Nog nooit heb ik dit zo heftig meegemaakt. Wij snel uit de douche, kleren aan. Maar ja, stonden we daar bij de douches.. Om richting het ‘restaurant’ te lopen/ rennen was het zeker zo een 80 meter en in die regen was dat genoeg om zeik en zeik nat te worden. Even snel naar de tent ging hem ook niet worden dus besloten we om eerst even naar de wc’s te rennen, die stonden namelijk 20 meter verderop en dat was weer dichter bij het restaurant. We telden tot 10, hier moet ik even bijzeggen dat Tiare wel eens haar evenwicht verliest dus ik zei nog tegen haar pas op dat je niet valt, 10 en rennen! We namen een sprintje op onze blote voeten richting de wc’s, we komen binnen en ja hoor daar ging ze. Tiare gleed uit, vol op haar kont en schoof zo een 2/3 meter vooruit. Gevalletje had je bij moeten zijn, we lagen in een deuk! Daar 10 minuten gestaan en uiteindelijk toch maar doorgerend naar het restaurant. Vanuit daar zagen we 3 tenten letterlijk weggewaaid worden, van de berg af..! Parasols in de lucht, het was niet normaal. Bij de eigenaren van de weggewaaide tenten zaten een stuk of 10 kinderen die dus helemaal overstuur waren. Heel sneu.. Met jeeps hebben ze zo alle andere tenten ingesloten om ervoor te zorgen dat niet ook de rest nog wegwaaide, erg interessant om te zien dan wel weer. 
Toen de storm eenmaal een beetje was gaan liggen hebben we allemaal even geholpen om alles een beetje op te ruimen. De kinderen werden in een ander hutje iets lager op de berg ondergebracht en de tenten/ parasols werden weer naar boven gebracht. Ja die hadden ze nog gevonden gelukkig. 
Het was inmiddels 20.00 uur geloof ik voor we aan ons avondeten zaten en daarna zijn we met zijn allen gaan ezelen. Wat hebben we gelachen, het was zo gezellig!
Vervolgens weer hup die tent in en slapen. Zondag werden we om 15.00 weer opgehaald dus hebben we onze spulletjes gepakt en nog wat in de zon gelegen. Ook heb ik even met Inge gepraat, een Nederlandse meid die samen met haar vriend Chris deze tent (Migombani Camp) deed runnen. Ik vroeg haar wat tips die leuk waren om te doen in Tanzania en zo had ik in bijna een uur mijn reis met Daan uitgestippeld! 
Want ja mijn zus komt mij opzoeken en daar ben ik best wel trots op! Eind April komt ze tot halverwege Mei, 2.5 week dus. Samen willen we in Tanzania gaan rondtrekken en Inge heeft mij heel wat tips gegeven! Maar nog even geduld, dit duurt namelijk nog een dikke anderhalve maand. Wat eigenlijk ook wel weer héél snel klinkt!
Maar, verder waar ik gebleven was. We namen de Noa terug naar huis en hebben verder niet veel meer gedaan behalve tassen uitpakken en rusten.

Weer een nieuwe stageweek, maandag kwamen we aan op stage en was het scrubbing day. Ineens waren bijna alle verpleegkundige aanwezig, normaal zijn het er namelijk niet zo veel. Nog nooit waren we dan ook met zoveel op de afdeling. Lien (marline) en ik hadden de regenlaarzen bijna aan, maar toen vertelde sister Marietha dat wij niet gingen poetsen, dit was namelijk zwaar werk en dat durfde ze ons volgens mij niet toe te vertrouwen.. Wat vonden we dat erg.. ;) 
We ontfermde ons daarom maar over de patiënten en deden de dagelijkse taken zoals vitals meten en artsen visite. De rest deed poetsen, allemaal in regenlaarzen en schorten alsof ze een beest gaan slachten ;) . Emmers water gingen de lucht in, tegen de ramen, muren, vloeren en zelfs het plafond. Zo doen ze hier dus een grote schoonmaak, ze maken er een zwembad van en gaan er dan met een bezem en wat sop doorheen. En lol dat ze onderling hebben, leuk om te zien. 
Toen Marline en ik de bedden aan het opmaken waren zagen we achterin een vrouw liggen die met haar armen en benen vastgebonden zat aan haar bed. We vroegen ons af wat er was maar dachten we doen eerst de rest en dan vragen we wel of we ook bij haar de vitals (vitale functies: bloeddruk, pols, temperatuur en ademhaling) moeten meten. We kwamen bij het een na laatste bedje aan en  vonden al direct dat deze mevrouw niet heel lief keek, sister Marietha riep nog dat we niet bij haar in de buurt moesten komen of ik hoorde/ zag een spuugje (grote klodder) mijn kant opkomen. Gelukkig zo snel als ik ben kan ik nog wijken en was net niet raak maar jeetje Marline en ik schrokken er gewoon van, het leek net een Lama die deze klodder al enkele minuten aan het oprochelen was (sorry dat ik het zeg;)). Goed, je kan wel snappen dat Marline en ik daar niet meer bij in de buurt kwamen. Bleek dat deze vrouw de diagnose Post Natal Psychiatric had, ze had een normale zwangerschap en gezond kindje ter wereld gebracht en kreeg een aantal maanden na haar bevalling ineens psychische klachten. Best heftig dus. De volgende dag lag ze niet meer op onze afdeling dus ik heb geen idee hoe het nu met haar gaat. Dat is dan weer jammer dat we dit niet terug krijgen te horen. 
Verder was er die dag een vrouw, die vanaf het begin dat Lien en ik hier stage lopen al op de afdeling ligt met een te hoge bloeddruk, die helaas te horen kreeg dat haar baby in de buik was overleden. Ik wist dat mensen hier niet echt in het openbaar hun emotie toonde dus wist niet zo goed of ik naar haar (sharon heette ze) toe moest lopen om haar een beetje te troosten maar uiteindelijk heb ik het toch maar gedaan. Ik had zo met haar te doen, vooral omdat ze al zo lang op de afdeling ligt. De meeste vrouwen zijn er namelijk maar 1 tot een aantal dagen waardoor je niet echt een band krijgt, daarnaast sprak Sharon een aardig woordje Engels waardoor we af en toe wel een praatje met haar konden maken. Het is trouwens ook bizar hoe dat gaat bij zo een ultrasound en ze ontdekken dat er geen FHR (Fetal Heart Rate; hartslag van de baby) meer is. Zo mocht ik een keer bij een vrouw meekijken tijdens een ultrasound omdat ze met de fetalscope geen hartslag konden vinden. Dit kan soms lastig te horen zijn, daarom wordt er dan een ultrasound aangevraagd om zeker te weten of er dus wel een FHR is. Nou we gingen een kamertje in waar 2 artsen zaten, de patiënt kon op het bed gaan liggen. Ondertussen dat ze het onderzoek starten wordt er niet gecommuniceerd naar de cliënt van we gaan nu dit doen of ik doe nu een gel op je buik dit kan koel aanvoelen etc. Nee ze knijpen de gel erop en gaan gewoon aan de slag, ondertussen kletsen de artsen wat heen en weer (luidruchtig en lachend) en ik zag de arts op het blaadje schrijven ‘NO FHR’, wat dus betekende dat ze geen hartslag horen en het kindje dood is. Dit vertellen ze tussendoor even aan de patiënt waarna ze vervolgens weer luidruchtig verder kletsen en lachen. Alsof het niets voorstelt.. Zo bizar hoe niet-persoonsgericht ze hier te werk gaan. Nou voor Sharon zal het dus waarschijnlijk ook zo zijn gegaan en ik had zo medelijden met haar. Pas na 4 dagen hebben ze het kindje laten komen dus ze heeft nog 4 dagen met een dode baby in haar buik gezeten. Verschrikkelijk lijkt me dat. Toen Sharon een aantal dagen na haar bevalling naar huis toe mocht kwam ze mij en Lien nog een handje geven om ons te bedanken voor de goede zorgen. We vonden het stiekem jammer dat ze ging, maar natuurlijk heel fijn voor haar dat ze na al die weken eindelijk weer naar huis mocht en ze daar kan rouwen om haar kindje. 

Het was dinsdag en dat betekend voor ons schooldag, we hebben allemaal aan ons SWP (stagewerkplan) gewerkt en deze ingeleverd. Daarnaast het een en ander over de ziektebeelden opgezocht. Een productieve schooldag dus.

Woensdag ochtend kwamen we weer aan op stage. Hier moet ik eerst even bij vertellen dat er iedere ochtend word gebeden, in het Swahili bidden ze dan voor alle kindjes en zieke moeders etc. Er werd wel eens vaker aan ons gevraagd of we gelovig zijn en waar we dan in geloven, Lien en ik proberen dat gesprek namelijk altijd een beetje uit de weg te gaan. Dit soort gesprekken hebben we namelijk al eerder (in de eerste weken) gevoerd en als we dan zeggen dat we katholiek/ christelijk zijn opgevoed (gedoopt/ communie/ vormsel etc.), maar eigenlijk niet heel gelovig meer zijn en ook niet naar de kerk gaan dan is dit voor deze mensen heel apart en raar. Het eerste wat ze dan vragen is ‘but what do you do then, on a Sunday?’. Nou in ons geval, uitkateren (haha:P) of leuke dingen met vrienden/ vriendinnen, maar dat eerste zeggen we er natuurlijk niet bij. Maar goed, Lien en ik hadden het er in de kleedkamer (tje) dus nog over van, wat als ze ons gaan vragen om te bidden? Lien zei direct, nou dat doen ze echt nog niet hoor. Pas als ze ons beter kennen. Ik zei, ja want als we zeggen we geloven niet echt meer dan maken we geen vriendjes met ze en het is heel belangrijk om zoveel mogelijk vriendjes te worden want des te leuker de stageperiode ;p. Goed, zitten we omgekleed aan al aan tafel te wachten op het morningreport (overdracht van de nacht), zegt sister Mary ineens; ‘Marlin, would you like to say the prayer today?’  Lien en ik kijken elkaar aan, nee hè… Nou Lien zei al direct dat ze niet wilde tegen mij (in het Nederlands dus verstaan ze niet). Dus ik zeg van, nou als ik het in het Nederlands mag doen dan kan ik dat wel. Een paar mooie woordjes zeggen, hoe moeilijk kan het zijn. In het Nederlands mocht het, dus daar ging ik. Iedereen de ogen dicht, handen in elkaar. Ik begon geloof ik met iets in de richting van ‘Danku god voor deze mooie dag…’ en ik was niet niet verder of ik hoor op links iemand heel erg haar lach proberen in te houden. Ik zal Lien moeite hebben en daar ging ik. Ik deed echt mijn best om niet te lachen en te bidden voor alle kindjes die geboren zouden worden, voor de moeders die moesten bevallen en alle gezondheid voor iedereen maar tussendoor kon ik het af en toe niet inhouden. Ja, op een schaal van 1 tot 100, hoe beschamend was dit? Nou een 500. Ik schaamde mij dood, maar ik hoefde maar naar Lien te kijken of we begonnen weer. Ik heb het enigszins af kunnen maken en iedereen zei amen maar jeetje wat erg. We hebben ons weer totaal voor schut gezet terwijl het geloof hier zo belangrijk is.. We voelde ons de hele dag een beetje kwaad aangekeken maar de dagen erna gelukkig niet meer. Ze hebben het ons overigens ook niet meer gevraagd, hoe zou het toch komen;p.

Verder is er deze week een vrouw bevallen met keizersnede, deze vrouw sprak heel goed Engels. Dit is best een wonder dus zodra er iemand engels spreekt dan pakken we onze kans en kletsen we ze de oren van hun hoofd af. De meeste vrouwen spreken namelijk alleen swahili en verder dan onze basiswoordjes komen we niet. Deze vrouw (susan) kwam terug op de afdeling na haar bevalling. De dag erna toen ze weer goed wakker was en aanspreekbaar vroeg ik haar hoe het met haar ging en hoe het met haar kindje ging. Goed vertelde ze, ik vroeg of het een jongen of een meisje was? Dit wist ze nog niet, ik pakte haar dossier en aan mij de taak om te vertellen dat ze een zoontje had gekregen. Ik zelf vond het heel speciaal en volgens mij nog leuker dan zij zelf. Ze reageerde namelijk met: ‘not a girl?’. Ze had namelijk al 3 zoons.. maar het kindje was gezond was natuurlijk ook belangrijk was. 

Daarnaast zijn er deze dag 2 nieuwe meiden aangekomen, die ook voor een aantal maanden stage komen lopen vanuit de stichting Do4Africa. Een meisje (Aliya) blijft bij ons (mamma mackrime) wonen en gaat ook stage lopen in het Mount Meru Hospital maar dan in het management ergens. Het andere meisje (Noëlle) vertrok 2 dagen later weer door naar Zanzibar waar zij 4 maanden als Verpleegkundige in het ziekenhuis daar stage ging lopen. Twee hele leuke meiden, jammer dat er een van hun er maar voor een aantal dagen was. 

De vrijdag was stage in de ochtend redelijk saai en niet veel te doen. Lien en ik klaagde nog dat de dag maar niet voorbij ging vandaag, we kwamen nog niet terug van onze pauze en zagen een bloedspoor over de afdeling. Beide waren we direct alert en gingen kijken wat er aan de hand was. Er was dus een vrouw bij Emergency binnen gekomen die moest bevallen en onderweg van Emergency naar onze afdeling Post Natal is ze in de rolstoel bevallen van haar zoontje. Het meisje (22 jaar) zat in de treatment room (‘behandel kamer’ voor de slecht sprekende Engelse onder ons). Het kindje lag daar in een wasmand, ja een wasmand, gewikkeld in een ketenga (doek, iedereen heeft ze bij en alle baby’s liggen hier in gewikkeld. Een simpele doek in allerlei patronen/ kleuren verkrijgbaar). Het baby’tje was nog helemaal niet schoongeveegd en was echt vers van de pers, ik vond het helemaal fantastisch om te zien! Wat een schatje.
Sister Shubi was vanalles aan het voorbereiden en riep van alles (klonk boos) richting het meisje. Dus ik vroeg wat ze tegen haar zei. Dat ze dus veel eerder naar het ziekenhuis had moeten komen dan was dit allemaal niet gebeurd etc. etc. Tijdens de bevalling was ze namelijk uitgescheurd en er had van alles mis kunnen gaan. Bijzonder hoe ze hier dan tekeer gaan op de patiënten, en die nemen het ook nog gewoon aan ook. Gevalletje cultuur verschil.
Goed, ze moest dus gehecht worden. Voor degene die mij kennen vind ik verloskundige taken enorm interessant dus 3x raden wie er vooraan stond. Jep, Ingrid. Ik vroeg of ik mocht kijken en dat mocht. Sister Shubi vertelde (aan mij, niet aan de cliënt wat ja dat is blijkbaar niet nodig) per stap wat ze ging doen en liet het allemaal aan mij zien met duidelijke uitleg. Ik stond er met mijn neus bovenop. Het meisje had best veel pijn en ik zag de angst in haar ogen. Sister Shubi bleef haar maar vertellen dat ze stil moest zijn en haar benen niet bij elkaar mocht trekken. Soms kan er dan een tik aan te pas komen, niet hard maar het gebeurd. Of ze roepen ineens heel hard ‘ey’. Dus ik pakte de hand van het meisje maar vast en probeerde haar duidelijk te maken dat ze heel hard in mijn hand mocht knijpen. Dat heb ik geweten.. maar ik was blij dat ik iets voor haar kon betekenen. 
Na het hechten mocht ik het kindje vasthouden en namen we hem mee naar de labour ward om even te controleren, wegen en wassen. Hoe een saaie dag kan overgaan in een geweldige dag. Ik vond het fantastisch! Mijn weekend kon niet beter beginnen. 

Het weekend van Vastelaovendj en ik had thankgod! goeie afleiding. We vertrokken zaterdag ochtend om 06.00 uur op SAFARI!
We werden opgehaald door onze guide/ chauffeur Freddy. Op naar Serengeti National Park. In de ochtend merkte Lien en ik al beide dat onze toiletgang (probeer het zo netjes te verwoorden als mogelijk;)) niet was zoals het hoort te zijn. Maar, misschien van de zenuwen? Vol goeie moed zaten we in de jeep, allemaal ruime plaatsen. Er ging een kok mee dus die moesten we nog oppikken en zo vorderde onze rit. Het zou een lange zit zijn want we verwachtte pas om rond 14.00 aan te komen bij de gate van National park en dan moet je het park nog in. Tussendoor een aantal stops en inderdaad rond 14.00 reden we Serengeti National Park binnen. Helaas voor Lien en mij hadden we nog steeds diaree.. Gelukkig hadden Laura en Janne diareeremmers meegenomen, dus die namen we met alle plezier in want we wisten beide dat we niet overal direct naar een toilet zouden kunnen gaan. En inderdaad, zaten we dan tijdens de safari. Buikkrampen op en top, inhouden.. inhouden… Dan ging het weer even maar bij iedere stop mochten wij als eerste de auto uit. Renneng geblazen;) We dankte god op onze blote knieën dat ze normale toiletten hadden want op veel plekken hebben ze alleen maar hang wc’s en je kan je misschien wel inbeelden dat dat voor ons in deze situatie niet de meest praktische manier is om dan naar het toilet te gaan… Sorry voor dit detail, maar goed iedereen heeft het vast wel eens gehad en aangezien ik jullie alles vertel hoort dit er ook bij. 
Los van onze maag/ darm problemen hebben we wel al zoveel dieren gezien. Zebra’s, Impala’s, Antilope, gnoes, Struisvogels, Topi’s, Cheeta, Luipaard, Olifant, Waterbuffel, Jakhals, Hyena, leeuw etc. etc. Ons doel was om de big 5 (Luipaard, Leeuw, Olifant, Neushoorn & Waterbuffel) te spotten en in de Serengeti zaterdag en zondag samen hebben we er al 4 mogen spotten. Alleen het Nijlpaard nog niet. 
Onderweg kwamen we ook langs de wel bekende migratie van zebra’s en gnoes, in een woord WAUW. We reden over een weg (zandpad) en je kon kilometers ver kijken en zag niets anders dan duizenden gnoes en zebra’s. Het was dan misschien niet de welbekende oversteek van de rivier, maar wel zo bijzonder om de dieren in zulke grote getalen te zien. Geen woorden voor. Pap dit had je ook heel tof gevonden, misschien kun je nog met Daan meekomen;) Mam zorg jij voor de dieren? Grapje natuurlijk ;P

Nou in de avond kwamen we aan bij onze tented camp, heel basic. Grasveld waar allemaal tentjes stonden met daarbij toiletten en douches. Veel stelt het dus eigenlijk niet voor, maar prima voor ons. Het regende in de avond dus beetje modderig maar dat mocht de pret niet drukken. We zetten onze tentjes op en de kok bereidde ondertussen onze maaltijd. Zelfgemaakte soep, pasta met zelfgemaakte saus, gegrilse verse groenten het was heerlijk. Ook al lag het binnen een uur al in de wc, want ja Lien en ik hadden nog steeds last van onze darmen.. We voelde ons dan ook niet optimaal maar konden wel genieten. Al was Lien soms ook erg misselijk, hier had ik zelf gelukkig minder last van. 
We gingen op tijd onze tentjes in om te slapen want de zaterdag zouden we zonsopgang gaan kijken dus moesten we om 06.00 weer paraat staan. We vertrokken richting een mooi plekje waar we over een mooie vlakte de ‘sunrise’ konden bewonderen. Helaas was het bewolkt en zagen we de zon opkomen maar verstopte deze zich al snel achter de wolken, maar we hebben een paar mooie foto’s kunnen maken. Vanuit de zonsopgang reden we nog een uurtje rond en spotte we nog een hoop dieren, vervolgens reden we terug naar de tenten. Onze kok had alle tenten opgeruimd en alles stond klaar om in te ruimen, ondertussen stond onze brunch klaar. Friet, worstjes, pizza en fruit. Lekker op nuchter maag, vooral als je in Lien en mijn situatie zat.. zegt genoeg denk ik zo. 

Overigens was Veerle vandaag jarig! We vertelde bij vertrek al aan de chauffeur dat ze zaterdag jarig was op safari en we dus een klein feestje hadden te vieren, nu bleek dus dat de kok bij een tussenstop ergens iets van meel had gescoord en had hij gewoon een cake met glazuur gebakken. “Happy Birtyday Avera” stond er. Ja onze namen zijn lastig hier maar wat was dit Lief! Er was namelijk helemaal geen oven dus ik weet niet hoe hij het voor elkaar heeft gekregen maar deze cake was gebakken op een soort zelfgecreëerde bbq. We zongen een liedje en hebben lekker gesmikkeld. 
Onze safari ging hier verder, op naar Ngorongoro Crater. We vertrokken weer in onze Jeep en hadden weer een lange rit op de planning staan, maar in deze mooie natuur met meerdere stops om dieren te spotten was dit totaal niet erg! Prachtig. In de namiddag kwamen we aan bij onze tented camp in Ngorongoro National park. Hier zetten we onze tentjes weer op en werd er gekookt door onze kok. We hebben weer heerlijk gegeten en hebben liedjes gezongen. Een nostalgisch moment naar de scouting vroeger, wat hebben we gelachen. Tijdens het avondeten vertelde we nog dat we hoopte dat we de volgende ochtend (zondag) niet weer om 06.00 klaar hoefde te staan maar rond 07.00 ofzo. We hoefden namelijk toch geen zonsopgang meer te zien. Nou, Freddy kwam even vertellen over de planning van morgen: ontbijt om 05.30 :0. Ja daar baalde we heel even van, maar aan de andere kant wisten we dat we dinsdag lekker konden uitslapen. Dus zo gezegd, vroeg naar bed en om 05.30 stonden we klaar.

Overigens wil slapen bij een tented camp zeggen dat de dieren gewoon bij de tent kunnen komen. Overdag gebeurt dit bijna niet omdat ze er niet op af komen, ’s nachts kan dit wel.. Je voelt hem misschien al aankomen. Het is 03.00 ’s nachts en ik wordt wakker. Plassen! (gelukkig alleen dat). Ik hoorde dieren grazen.. Shit. Ik durfde mijn tent dus echt niet uit te komen want ik hoorde van alles. Ik lage met Laura en Tiare in de tent dus riep nog eens zachtjes of er iemand moest plassen. Nee die twee lagen lekker te pitten. Op houden dan maar. Kwartier later.. mijn blaas stond op springen. Dus ik die tent toch maar uit, zaklamp van de telefoon aan. Ik schijn nog eens naar achter de tent en ik zie allemaal ogen opblinken mijn kant op. NO WAY dat ik nu naar die wc ga lopen 100 m verderop.. Ik scheet (goeie grap) nog net niet in mijn broek (heel blij dat ik echt alleen maar hoefde te plassen). Dus er zat nog maar een ding op, naast de tent plassen en héél vlug de tent in. 

In de ochtend verteld ik dit leuke verhaal aan Freddy, die vervolgens zei dat er inderdaad waterbuffels en hyena’s waren vannacht. “they won’t do anything if you give them space’’. Nou, ik was toch heel blij dat ik naast de tent mijn plasje had gelegd want ik zie mezelf al helemaal zitten op de wc’s met een beest voor mijn deur en Ingrid die er niet meer uit durft.

Goed, we vertrokken vroeg want in de ochtend heb je de meeste kans om een nijlpaard te spotten en dit was de laatste van onze Big-5 die we nog moesten dus dat was ons doel. En ja hoor, ruim een uur later zagen we er een. Wel is waar op 100 meter afstand en kon je hem alleen goed bekijken met een verrekijker maar we hadden hem gezien en onze doelen waren bereikt. We hebben de hele ochtend nog in de Ngorongoro rondgereden om vervolgens uiteindelijk terug te gaan richting huis in Arusha. Het was geweldig om mee te maken. Leeuwen die letterlijk langs onze jeep liepen, hyena’s die een lekkere hap aan het eten waren, een luipaard (heel moeilijk te spotten) die in een boom lag te chillen, de natuur. Ik heb er geen woorden voor, een geslaagd weekendje!

Eenmaal teruggekomen hebben we niet veel meer gedaan dan op tijd naar bed. Janne was de dinsdag Jarig dus zouden we met zijn allen gaan uiteten. Lien en ik rennen nog steeds op en neer naar de wc dus leek het verstandiger om thuis te blijven. Woensdag gingen we toch naar stage maar liepen we eigenlijk rond als een stel zombies. Sister mariëtha zei al direct dat ik wit was weggetrokken en ik voelde mij dan ook echt niet lekker, net als Lien. Nog steeds aan de diaree en in het ziekenhuis hebben ze dus wèl die hang wc’s. Een hele uitdaging in een wit pak, maar ik moest echt nodig. Geen pretje kan ik je vertellen.. 

We vertelde op de afdeling dat we niet lekker waren en al een aantal dagen diaree hadden. Direct wilden de verpleegkundige ons aan het infuus hangen en medicatie geven, ‘just some fluid and drugs and you’ll be fine tomorrow’. Dit hebben toch maar niet gedaan, wel besloten we om naar huis te gaan. Contact opgenomen met Marjolein want dit was inmiddels dag 5 en de afspraak was na 3 dagen diaree contact opnemen om naar een kliniek te gaan. Maar het zou wel over gaan aldus Lien en ik.. Dus niet. 

Zo brachten we onze middag door in een ziekenhuis verderop in Arusha, niet het ziekenhuis waar we zelf werken i.v.m. de omstandigheden daar. Wij gingen naar een ziekenhuis waar de gezondheidszorg iets beter is. We hadden een arts uit Egypte dus die vertrouwde we wel. Er werden allemaal testjes gedaan en beide hadden we een bacteriële infectie opgelopen. Niet heel raar hier in Tanzania, misschien iets gegeten wat niet heel schoon was of simpel weg van het water uit de kraan. Dit drinken we niet maar poetsen we wel onze tanden mee, dan kan er iets blijven hangen. Maar ook als je ergens drinken besteld en ze doen er ijsklontjes in kan het zijn dat het ijs is van het kraanwater. 

Antibiotica kuurtje gekregen en klaar. Het lijkt nu alsof het allemaal heel snel ging, maar uiteindelijk zijn we denk ik zo een 3 uur in het ziekenhuis geweest.. Pole pole hier. Ik maakte mijn blunder al toen ik vertelde aan de secretaresse dat ik een ‘quick check-up’ wilde. Waarmee ik bedoelde dat ik voor de zekerheid een controle wilde. ‘quick? Check-up?’ kreeg ik direct terug. Uhm nou nee, gewoon een check up. ‘Okay, so no quick’? nee.. oeps. Ze keek me al aan van ja hoor, die mzungo’s weer. Altijd haast..

Donderdag en vrijdag zijn Lien en ik beide thuis gebleven. High School Musical en Pitch perfect stonden op het programma. Meezingen geblazen. Lien was overigens donderdag jarig, we zouden vrijdag een late dienst werken zodat we donderdag opstap konden gaan maar helaas voor ons ging dat hem niet worden.. Ik heb toch maar een ontbijtje gemaakt en een liedje gezongen maar daar hield het dan ook bij op.. 21 jaar en ziek op de bank.. Vrijdag voelde we ons al wel iets beter dus hebben we toch ook maar wat aan school gedaan, wel gingen we op tijd naar bed.

Overigens was deze week dus een dip/ baal/ moeilijk weekje, ik baalde echt van de Carnaval plus ik was ziekjes. Ik weet carnaval is volgend jaar ook weer en safari fantastisch. Maar toch mistte ik het. Gelukkig bleef het bij een sombere week. Zaterdag voelde ik mij al stukken beter! Lien ook dus besloten we om iets te gaan doen. Overdag gingen we naar een shopping mall, niet heel speciaal. Daar hebben we geluncht en vervolgens zijn we naar de masai market geweest. Hier hebben we wat souvenirtjes voor onszelf gekocht (arm/ enkel bandjes) en in de avond besloten we een drankje te gaan doen met het huis bij ‘the mulberry’. Inmiddels is er namelijk een nieuwe jongen bijgekomen, Nathan (25 jaar) uit Engeland die hier onderzoek doet bij een of ander bedrijf in Arusha. Hij verblijft hier voor 6 weken en is al ruim een half jaar in Tanzania. Zat hiervoor namelijk in Dar es Salaam. Erg leuke jongen. We namen hem mee, en ook de meiden die bij Kudayo verblijven gingen mee. Nathan had dus de luxe om met 11 meiden! Opstap te gaan.
Bij the mulberry was het zo gezellig dat we besloten om toch nog opstap te gaan, en zo eindigde de avond bij le patio. Lien en ik dronken niet veel i.v.m de antibiotica maar hé, ook zonder alcohol kan ik mij prima vermaken! Nathan vermaakte zich overigens prima, zijn taak was om de ‘vriend’ uit te hangen zodra iemand werd lastig gevallen door een tanzaniaan. Want ja, mzungo’s staan nu eenmaal hoog bij ze op het lijstje. Nu hebben we onderling een teken met elkaar afgesproken als we hulp nodig hebben, maar dit keer was Nathan ons slachtoffer hahah. Hij vond die mannen maar verschrikkelijk, maar deed zijn werk netjes;P

Overigens werden we door Winnie (werkt bij ons in huis; kookt etc.) uitgenodigd om naar de kerk te komen op Zondag. Na deze leuke stap avond ging de wekker dus weer vroeg, maar voor diegene die mij kennen kan ik prima een avondje doorpakken en vroeg opstaan. De rest had hier wat meer moeite mee. De kerk is hier best een ‘big thing’, dus zo trokken we nog eens letterlijk onze zondagse kleren aan en vertrokken we om 09.20 richting de kerk. Winnie zat in het koor dus was er al, we gingen zitten en Winnie trok ons zodra ze ons zag direct naar voren. Zaten we dan, in de kerk tussen alleen maar Tanzanianen. 8 Mzungo’s. Front row.
Ruim DRIE!!! Uur lang hebben we in de kerk gezeten. Onder het genot van een band (elektrische gitaar alles) werd er gezongen, gedanst en gebeden. Zo bijzonder om te zien hoe speciaal het geloof hier is. Mensen bidden, en je ziet aan ze dat het van zo diep van binnen komt. Vanuit hun tenen roepen ze allemaal gebeden door elkaar. Er wordt geschreeuwd, en gedankt naar god. De liedjes bestaan uit alleen maar teksten als: Thankyou God, Praise the lord. Het is een groot feest lijkt het wel. Ik zei nog tegen Aliya, wij gaan opstap op zaterdag en hier gaan ze opstap op zondag alleen dan in de kerk. Op een gegeven moment werden we naar voren gehaald tijdens een liedje en dansten we met zijn allen. Heel bijzonder.
Na 3 uur was het zingen/ dansen klaar en begon de priester nog voor te lezen uit de bijbel etc. Winnie vertelde ons dat hij er altijd heel lang over doet en we mochten gaan als we wilden. En aangezien we na de ‘dance work out’ allemaal een dip kregen zodra we gingen zitten, besloten we toch maar om de taxi te bellen. Winnie ging met ons mee naar huis, we hebben genoten! 
In de middag hebben we nog lekker aan het zwembad gelegen bij het Mount Meru Hotel en in de avond lekker op tijd ons nest in want het weekend zat er weer op.

Het is weer maandag, nieuwe stage dag. Lien en ik namen de laatste antibiotica vanochtend dus dat is afgesloten. Het was vandaag druk op stage: 11 bedjes met 24 vrouwen. Ruim, ik schat zo een 17, van deze vrouwen heeft een baby dus lekker knus in de bedjes. 

Het weekend heeft mij goed gedaan en ik voel mij weer helemaal de oude. We zijn ons vergeten op te geven voor het avond eten dus hebben we pizza besteld. Morgen hebben we school dag dus geen stage, bellen met onze DCP’er staat op de planning. Daarnaast een beetje aan onze opdrachten zitten. 

Vrijdag werken we allemaal een late dienst zodat we afgelopen donderdag kunnen inhalen. Donderdag gaan we dus wel opstap en vieren we Lien haar verjaardag maar ook nog een beetje die van Janne en Veerle die een aantal dagen ervoor jarig waren. Een echte verjaardagsweek te vieren dus. 

Nou, ruim 8 a4’tjes verder ben ik eindelijk klaar.. OEPS.

Conclusie van het verhaal, ik geniet nog steeds optimaal!! 
p.s. Net op tijd klaar, de pizza is er. Smakelijk;)

Liefs, Ingrid