Blog 3: 'living the Africa life', alweer drie weken hier!

Mambo vipi!

We zijn alweer aan stageweek drie begonnen en gisteren waren Marline en ik alweer drie weken hier! Wat gaat de tijd toch snel, om eerlijk te zijn hadden we dat in week 1 totaal niet verwacht. 
Ik kreeg al van meerdere mensen de vraag of ik al een nieuwe blog had, maar we zijn zo druk geweest dat ik er vandaag pas zin en tijd voor had. Bovendien dacht (dacht!) ik niet zoveel te vertellen te hebben;). Alvast sorry..

Twee weken verder alweer, en weer is er een hoop gebeurd. We hebben allemaal de oriëntatie achter de rug, en iedereen heeft nu zijn eigen afdeling. Marline en ik blijven beide de aankomende 8 weken op de afdeling Post Nataal. Maar eerst maar eens verder waar ik de vorige keer gebleven was.

De vorige blog eindigde enigszins ‘negatief’, ik kan je vertellen dat dat inmiddels (gelukkig!) weer anders is. 
Marline en ik hebben na de Medical twee dagen op de afdeling Emergency gestaan, deze afdeling was even 360! graden anders dan de Medical. Vergeleken daarmee leek het wel of we een paradijsje (ik overdrijf) binnenliepen. Deze afdeling zag er zoveel beter uit, niet te bevatten. Direct kregen we weer goede moed, ook rook het op deze afdeling een stuk (echt een stuk) beter!
Er liep een mannelijke collega rond, Luca, onze leeftijd die ook nog eens goed Engels sprak. En aangezien we bij de vorige afdeling hadden geleerd om iemand uit te kiezen (maatje) die goed Engels sprak was hij ons slachtoffer van vandaag. Claimen geslagen!! We liepen hem continu achterna en verloren hem vandaag niet uit ons oog (medelijden met onze Luca).

We hadden de juiste dag uitgekozen want bij aankomst lag er al een man te wachten die een ongeluk had gehad met de pikipiki/ bodaboda. Dit zijn motortaxi’s, en zoals wij al gehoord hadden, levensgevaarlijk. Marjolein heeft ons dan ook verboden om deze ooit te gebruiken. 80% van de ongevallen die op Emergency binnenkomen hebben namelijk te maken met deze pikipiki’s. Voor ons daar in tegen wel super interessant, de arm van deze jongeman die lag namelijk helemaal open. We konden de bloedvaten zien kloppen en zijn oor zat meer los dan vast, iets dat je in Nederland gelukkig niet snel ziet. (Ja daan, ik weet dat je dit graag had willen zien). Goed, deze jongen behandeld maar hij bleef verward en was nauwelijks aanspreekbaar. Er moest een CT-scan worden gemaakt, hier bleek wel weer dat we de juiste persoon geclaimd hadden want Luca vroeg aan ons of we mee wilden en natuurlijk wilden we dat. We liepen met de patiënt en familie naar buiten want alle afdelingen zijn losse gebouwen, dus als je bijvoorbeeld van afdeling naar afdeling wilt dan loop je gewoon naar buiten naar een ander gebouw. Wij dachten dus, we gaan naar een ander gebouw. Dit was dus niet het geval, het ziekenhuis blijkt geen CT-scan in huis te hebben dus gingen we in een soort ‘ambulance’ de stad in naar een totaal andere plek. Nou we zaten, de sirenes gingen aan en ik kan je vertellen: gas op die lollie!! Marline en ik keken elkaar aan, en dachten beide precies hetzelfde. Als we nu maar niet zelf ongelukken maken. Gelukkig was dit niet het geval, 10 minuutjes rijden en we waren bij de CT. Jongen naar binnen, scan gemaakt en weer zoeeef terug naar het ziekenhuis. Ik kan over deze dag nog uren typen maar dit is wel weer genoeg denk ik zo.

Dag twee op de Emergency was weer totaal anders, er waren in de ochtend namelijk geen! Als in 0 cliënten. Wachten, wachten en wachten. Uit verveling zijn we maar wat gaan wandelen om bij andere afdelingen te kijken, hebben we geluncht en zodra we terug kwamen zat de hele Emergency VOL. Hoe dit van het ene moment toch kan veranderen. Marline en ik hebben beide voor het eerst een infuusje aangeprikt en beide raak (trotsmomentje). Verder hebben we bij iedereen die binnenkwam vitale functies gemeten en HIV en Malaria testen gedaan (standaard procedure). Toen er weer een infuus moest worden aangelegd bij iemand, vroeg ik aan de arts of hij weer even wilde meekijken. Ik had ten slotte nog geen uur geleden pas mijn eerste infuus geprikt: ‘You did it earlier, it was perfect’ Was zijn reactie.. Marline heeft toch maar even meegekeken, maar hij zat!
Na twee dagen Emergency hebben we twee dagen op Pediatrics gestaan, deze afdeling vonden we niet heel leuk. Super interessant om de kindjes te zien met bijbehorende ziektebeelden, maar als Verpleegkundige mag je daar niet veel doen. Deze dagen duurde dan ook lang, op naar de afdeling Surgery.

Maar tussendoor hadden we eerst weekend!! Hier waren we enorm aan toe want deze weken slopen ons enorm en we zijn wel toe aan even iets anders dan het ziekenhuis. Zaterdag zijn we weer naar het Mount Meru Hotel gegaan en hebben we heerlijk aan het zwembad gelegen en vrijwel niets gedaan (genoten). Zondag stond er een hike naar de Arusha Waterfalls gepland samen met onze maat (guide) Imma, hij vertelde ons dat we er ongeveer 1.5 uur over zouden toen, pole pole tempo 2 uur. We namen voor de zekerheid toch maar een lunch mee, mocht het langer duren. Om 08.00 was Imma bij ons, we waren helemaal ready! Het was een beetje bewolkt, het niet heel warm. God wat waren we daar blij mee, de eerste klim was namelijk best pittig. Anderhalf uur verder, nog geen waterval gezien. We kwamen op een punt aan waar we moesten betalen om het ‘park’ binnen te komen, het kon niet ver meer zijn. Vanaf daar anderhalf uur!!!! later zagen we eindelijk een waterval. Het was geen hele grote, maar de weg ernaar toe was in een woord wauw. We liepen 100, gevaarlijke-, zelf gecreëerde-, houten trapjes (mam ik was blij dat je er niet bij was) omlaag. Eenmaal beneden langs een mini riviertje tussen rotsen, over rotsen, richting de waterval. Alles was groen en het weer was heerlijk. Optimaal genieten.
Daar hebben we ons boterhammetje gegeten, lekker gezeten om vervolgens weer terug te lopen. Op de terugweg hebben we nog met zijn allen een traditionele lunch genomen: Chips Maiai, erg lekker. Een soort omeletje met frietjes en groenten erín. 

Onze guide Imma vertelde over zijn player tijden, hij was namelijk een echte player die altijd opstap ging om mzungo’s te regelen. Hij droeg dan een shirt waarop stond ‘one night only’ en kon altijd wel een mzungo aan de haak slaan. Maar sinds vorig jaar waren die tijden voorbij, hij heeft namelijk een vriendin en een kindje van 4 maanden dus tegenwoordig is het alleen nog maar ‘kijken, kijken, niet aanraken’ aldus Imma. Ik vroeg aan hem hoelang hij dan met zijn vriendin gaat omdat hij al een kindje heeft van 4 maanden en vorig jaar nog player was. Al 3 jaar was zijn antwoord hierop, een echte mannen cultuur hier. Vreemdgaan wordt hier bijna als normaal gezien;)
Op de terugweg kwamen we ook langs zijn huis (kamer van 3x3 met 1 tweepersoonsbed, 2 banken, kast en geen loopruimte), dus mochten we even zijn kindje gaan bewonderen. Een schatje, ik wilde hem bijna meenemen. Toch maar niet gedaan. Door naar huis, een heerlijk dagje. In de avond hebben we lekker op de bank gezeten. 

Het is weer maandag, stage week twee gaat van start. Afdeling Surgery, deze afdeling beviel ons best goed. We zagen bijzondere wonden met bijzondere wondverzorging. Marline en ik mochten de wonden verzorgen samen met de interns, dit waren arts studenten, een stuk of 6. Wij dachten, appeltje eitje. Hun weten precies waar ze mee bezig zijn en wij kijken een beetje mee. Nou Marline kreeg direct de steriele handschoenen in haar hand geduwd en was slachtoffer nummer 1. Zij mocht de wond verzorgen, maar wij dachten hun weten precies wat er moet gebeuren. Een kind kan de was doen toch? Of toch niet? We zagen de interns wat over en weer praten (swahili!?) dus vroeg ik aan hun wat deze meneer had gedaan, hij had namelijk een flinke wond/ diepe snee vanaf de navel langs zijn penis tot onder zijn ballen, ja echt. (Sorry voor de mannen, jullie voelen de pijn waarschijnlijk al;)) Maargoed, conclusie van het verhaal, ze wisten het niet. We vroegen hoe verzorg je zo een wond dan, nou ik kan je vertellen heel zeker van hun zaak klonken ze niet. De wondzorg gaat hier dan ook iets anders dan in Nederland.
Nog een voorbeeld; Denk aan een geamputeerd been die ze niet dicht maken en verzorgen door een beetje te spoelen, schoonwrijven! (zonder verdoving) en gewoon verbinden met steriele watten zonder er ook maar iets anders op te doen. Over de geur met rondvliegende vliegen nog niet gesproken… Ik was slachtoffer 2 bij deze wond, het enigste wat ik dacht was; ‘door de mond ademen Ingrid, door de mond ademen en vooral geen vliegen inslikken’. Van dit been heb ik overigens een klein stukje gefilmd (niet doorvertellen). Voor de geïnteresseerde, laat het weten dan mogen jullie meegenieten, jullie hebben vast en zeker mijn nummer. Het positieve aan dit filmpje, geur gaat niet door de telefoon heen;)

Van Surgery door naar Post Natal, de afdeling waar ik zelf zeer benieuwd naar was. Op deze afdeling liggen vrouwen met o.a. eclampsie, pre-eclampsie, PIH (Pregancy-Induced Hypertension), daarnaast vrouwen die bevallen zijn door middel van natuurlijke bevalling of keizersnede, beide met complicaties waardoor ze nog wat langer in het ziekenhuis moeten verblijven. Beide hebben we hier voor het eerst bloed geprikt, ook hier allebei direct raak (trotsmomentje nummero 2). De afdeling is wat rustiger dan de andere afdelingen maar hier liggen wel interessante casussen waar we veel van kunnen leren. Op deze afdeling blijven we beide dan ook de aankomende 8 weken, ze moeten nog een beetje aan ons wennen maar we houden in ons achterhoofd dat dit hopelijk na een week al weer anders is. 
Week twee stage zit er voor ons op tijd voor WEEKEND.

Zaterdag gingen we naar de Hotsprings in de buurt van Moshi, Imma ging weer met ons mee en dit keer had hij zijn broertje Freddy meegenomen. Hij wil namelijk ook tourguide worden. 
De heenweg alleen al naar de Hotsprings was fantastisch, het was een rit van anderhalf uur waarvan de laatste 45 minuten ‘free africa massage’ (zandweg, stenen, hobbel de bobbel). Eenmaal aangekomen, was het nog geen minuut lopen naar de Hotspring en WAUW. Belachelijk mooi. Helder water. We hadden de bikini’s al aan, dus de kleren gingen uit en aan de liaan (touw aan een boom met handvat) slingerden we stuk voor stuk het water in. Het was fantastisch! Imma zijn broertje was hier nog nooit geweest en ook hij genoot optimaal. Hij kan niet zwemmen, zwemles hebben ze hier niet, dus had continu een zwemband om (binnenband auto, hier moet je creatief zijn). Ook hij slingerde graag aan het touw, tot op een gegeven moment de band van hem af vloog en hij dus zonder band in het water viel. Ik was het dichtstbij, dus zwom direct zijn kant op. Weer een leven gered vandaag, goed voor mijn karma;). Hij was in totale paniek maar zodra hij weer aan kant was kwam hij weer tot rust gelukkig.

Vanaf de Hotspring was het ongeveer 45 minuten lopen naar een andere waterval, dit hebben we gedaan in de volle zon met 34 graden (hallo rode gezichtjes). Deze waterval was niet heel speciaal maar wel mooi om te zien, vervolgens weer teruggelopen om nog een keer de hotspring in te springen. Uiteindelijk weer terug naar ons huis gereden, het was een heerlijke dag.

’s Avonds gingen we opstap. Imma ging met ons mee en was onze taxi. Met het principe ‘kijken, kijken, niet aanraken’ heeft Imma volgens ons toch nog wel een beetje moeite, maar hè hij probeert het tenminste. Half 4 gingen we richting huis, het was een gezellig avondje! 

Zondag lekker uitgeslapen om vervolgens weer op een bedje in de zon te kruipen bij het Mount Meru Hospital. Langzaam aan wordt ik steeds minder mzungo!
Weer een heerlijk weekendje achter de rug.

Oh, en ik zou het bijna vergeten, ietsje minder leuk om te vertellen.
Vorige week is de kamer van twee meiden leeggeroofd. Hoe het heeft kunnen gebeuren weten we niet, dit is nog nooit eerder voorgekomen hier in huis. Er is altijd iemand op de compound dus kamers hoefden we nooit op slot te doen.
Alléén de kamer van Veerle en Tiare is leeggeroofd. Laptops, verlengsnoeren, wereldstekkers, powerbanken, laarzen, tas, oortjes etc. etc. Allemaal meegenomen. Marjolein gebeld en binnen vijf minuten was ze hier, Laura, Janne, Marline en Ik hebben heel goed onze kamers gecheckt maar mistte gelukkig niets. Aangifte is gedaan, al het personeel heeft vastgezeten want zo gaat dat hier in Tanzania. Het ligt allemaal heel ingewikkeld en het is een lang verhaal maar conclusie is dat we er niet achter gaan komen. We sluiten nu alle kamers af en hebben afspraken gemaakt met mamma (eigenaresse). We voelen ons wel gewoon veilig hier, in eerste instantie was het allemaal raar maar nu voelt het weer als voorheen gelukkig. We zien dan ook geen reden om ergens anders heen te gaan. 

Ook zijn er afgelopen week 5 nieuwe meiden aangekomen, 1 vanuit Rotterdam los van de stichting, en 4 meiden ook met de stichting Do4Africa. We hebben hun gisteren even gemeet en ze hadden allemaal zoiets van waar zijn we terecht gekomen. Grappig om te zien dat hun dit zo ervaren en wij dit ook allemaal gehad hebben. Allemaal zo herkenbaar. En nu drie weken later staan wij er (gelukkig) ook heel anders in, dus we hebben ze hoop gegeven haha. De aankomende weken komen er nog meer studenten, ook een aantal bij ons in huis dus het wordt lekker druk. 

Stage week drie is alweer van start gegaan en gisteren (dinsdag 19 Febr.) waren we alweer drie weken hier!! We raken steeds meer gewend op stage en ook hier in huis voelen we ons allemaal lekker thuis. Morgen wordt Laura 21 dus gaan we in de avond lekker uiteten en opstap, vrijdag nemen we vrij;). Misschien gaan we het weekend weg maar dit staat nog niet vast. Nou ik dacht dat deze blog niet zo lang zou worden, maar ik had toch meer te vertellen dan gedacht..

Oh en vandaag heb ik mijn eerste blok kaas opengemaakt, lekker op de Nederlandse crackers die ik zelf heb meegenomen. Beste lunch die ik heb gehad so far! Voor degene die mij kennen weten ze dat ik niet heel lang zonder kaas kan. Ik heb er nog eentje die over een maand open mag en weer een maand later komt Danielle langs met een nieuwe ladingJ

Volgende week is het in Nederland Vastelaovendj (ja dit moet ik missen en ja hierom kan ik wel huilen), en voor degene die mij kennen weten jullie dat ik dit het aller ergst vindt om te moeten missen gedurende deze vijf maanden.. (sorry mam en pap)
Nou dat weekend gaan wij lekker op safari, dus (voor mijn snapchat vriendjes en vriendinnetjes) als ik al die jaloersmakende snaps krijg dan krijgen jullie gewoon jaloersmakende snaps terug! Maar stuur allemaal zeker foto’s door want ik wil het zeker allemaal meekrijgen!!

Heel veel liefs,

Ingrid