Blog 2: De eerste week zit er alweer op!

5 februari 2019 - Arusha, Tanzania

Mambo!
(jullie zeggen allemaal Poa;) )

Deze groet droom ik bijna. Iedereen die we tegenkomen zegt het en het voelt bijna als een gewoonte, en dat na een week. Over vijf maanden spreek ik misschien wel vloeiend Swahili (maak dat de kat wijs ja..)

Nou, blog twee alweer en bereid je maar voor. We zitten alweer bijna een week hier in het zonnige Arusha en ik heb genoeg te vertellen!

We hebben vorige week woensdag een citytour gehad, dit was ‘interessant’. Onze nieuwe vriend Emanuel aka imma stond om 10.00 bij mamma mackrime. We gingen naar de stad, liepen naar de grote weg en daar namen we de beroemde Dala Dala. Deze hadden we al vaak genoeg zien rijden maar durfden we zelf nog niet te nemen. Maar volgens imma moest dit helemaal goedkomen. Nou aangekomen aan de grote weg was het wachten, er komt er bijna iedere minuut een dus lang stonden we er niet. In Nederland zou de bus zijn doorgereden omdat hij vol is maar we zitten hier in Tanzania en er past altijd nog iemand bij. Dus ook zeven mensen. Nou kennen jullie het spel hoeveel mensen passen er in een auto? Nou zoiets alleen dan in een busje. Veerle zat bij Marline op schoot en Tiare weer bij Marline. Janne zat bij mij op schoot en imma die stond gebukt met zijn hoofd tegen het plafond want de deur zou en moest dicht gaan. Stel je dit voor met 34 graden en apart geurende mensen (laten we het netjes houden). Een pretje, blij dat we er na vijf minuten weer uit mochten. We moesten overigens 40 cent per persoon betalen, wat het dan weer iets leuker maakte. 

Eenmaal in de stad aangekomen heeft Imma ons wat plekken laten zien die interessant voor ons zijn, zo zijn we op de masai market gaan kijken (souvenir markt voor toeristen, afdingen geblazen!) en hebben we een kijkje genomen op de Central market. Dit is een grote markt waar voornamelijk groente, fruit, kruiden en vlees/vis worden verkocht. Ik wilde graag foto’s maken maar had ook gehoord dat ze hier erg fan zijn van mzungo’s met telefoons (wij dus àMzungo=blanke). Maar Imma vertelde mij dat hij graag mijn paparazzi wilde zijn. Hij nam mijn telefoon en veranderde in een ‘undercover agent’ imma, hij had er lol in, wij ook. 

Daarna gingen we naar de Halotel, een telefoonwinkel. Halotel is momenteel de beste provider van Tanzania, hier konden we een simkaartje kopen. Paspoorten moesten we afgeven + een close up foto werd gemaakt (nee meiden, ook deze krijgen jullie niet te zien). Gelukkig heb ik hem zelf niet op mij telefoon staan, dus deze is veilig;)

Daarna zijn we nog naar een grotere supermarkt geweest en hebben we geluncht.

We hebben de Dala Dala weer naar huis genomen, deze keer was er naar onze mening wel plaats in het busje. Een rustig ritje naar huis dus.

In de middag hadden we een cross cultural training van Marjolein (contactpersoon Do4Africa, stichting waarmee we hier zijn). We moesten allemaal een elevator pitch maken in het engels om ons de dag erna voor te stellen op stage. Vrijdag gingen we namelijk naar het ziekenhuis voor een kleine rondleiding, dit veranderde al snel want de persoon waar we mee hadden afgesproken was plots op vakantie. Later bleek hij weg te zijn in het ziekenhuis àTIA This Is Africa! Deze dingen gebeuren blijkbaar regelmatig, alles hier is pole pole (rustig aan) en het komt niet zo nauw ook al heb je iets afgesproken.

In het ziekenhuis hebben we ons dan even voorgesteld aan Beatrice, hoofdverpleegkundige afdeling chirurgie en vervolgens gingen we weer naar huis. Geen rondleiding dus. 

’s Avonds hebben we een cocktailtje gedronken bij mulberries, erg gezellig tentje met leuke muziek. We hadde besloten dat we zaterdag zouden uitslapen om vervolgens de hele dag aan het zwembad te gaan liggen bij het Mount Meru Hotel. Dat uitslapen lukte niet helemaal, een hoop herrie langs ons guesthouse (hier zijn ze aan het bouwen) dus lekker vroeg wakker.

Het was zaterdag, en dat betekend schoenenpoets dag!? We wisten niet wat ons overkwam en ik kreeg een flashback naar een zaterdag in Nederland. Zoals de meeste wel weten slaap ik in het weekend meestal (vaak) bij Annelies (tweede thuis) en als de schoentjes erg vies zijn dan worden die nog wel eens gepoetst (Dank daarvoor!), nou hier dus iedere zaterdag! Een stuk of 30 paar schoenen stonden netjes geordend, gepoetst en al buiten op het gras. Ik voelde mij direct thuis, kun je nog wat van leren mam (kidding, of stiekem toch niet)
Ook de was wordt hier voor ons gedaan, ofja hier betalen we voor. Ze wassen met de hand en laten deze vervolgens op de struik drogen. Dit lees je goed, op de struik. Stel je voor je kijkt in je tuin, met een heg en deze ligt vol met kleding. Dat dus!

Op naar het zwembad, eindelijk hadden we een rustdag, HEERLIJK! We genoten op en top, beetje bij bruinen of bij kreeften voor sommige. Voor mij gelukkig het eerste, ik voelde mij al direct iets minder mzungo;)

’s avonds gingen we uit, we hadden gehoord dat le patio de place to be was op zaterdag. Bij aankomst was het zeer rustig en dachten we wat doen we hier, maar gezellig wat biertjes drinken kan geen kwaad. Het werd steeds drukker en voor we het wisten stond de hele tent vol. We waren voorbereid op de vele aandacht die wij (als mzungo’s) konden krijgen, dit viel in eerste instantie reuze mee. Maar hoe later het werd hoe meer tanzanianen? (is dit een woord) zich om ons heen nestelden, onderling konden we elkaar gelukkig redden;) Dus mam, die mail naar robbert ten brink hoef je nog niet te schrijven;)

Zondag weer lekker uitgeslapen, Marline en ik hebben weer aan het zwembad gelegen en de rest wilde naar een markt. ’s Avonds gingen we op tijd slapen want maandag was dan eindelijk die dag daar, de eerste stage dag. We wisten dat het ongeveer 35 minuten was lopen dus vertrokken we 45 minuten van te voren. We waren ruim op tijd aanwezig, maar goed we zijn hier in Afrika, pole pole, dus 25 minuten later dan afgesproken werden we pas ontvangen. We kregen koffie aangeboden en hebben geleerd dat je op alles ja moet zeggen. Voor degene die mij kennen, ik lust geen koffie.. maar drinken zal ik hem. Dus als ik over vijf maanden terug kom ben ik misschien wel een ervaren koffie drinker!

Vervolgens kregen we een korte rondleiding op de afdeling en hebben we een schema gemaakt zodat iedereen twee dagen op elke afdeling zou meelopen. Er zijn vier grote afdelingen; Surgery, Emergency, Medical and Pediatrics. Marline en ik stonde de eerste twee dagen op Medical, ik kan je vertellen het is allemaal enorm wennen. 

Er werd ons van te voren verteld dat iedereen aan je moet wennen, en dat het allemaal anders is dan we gewend zijn. Nou alles hiervan is waar. De eerste twee dagen waren enorm pittig, heftig en best lastig. We voelen ons niet echt welkom en worden niet echt meegenomen. Daarnaast is er een grote taalbarrière, de meeste spreken wel wàt Engels maar niet heel goed en binnensmonds (geen idee hoe je dit schrijft maar jullie begrijpen vast wat ik bedoel). Ook hebben ze het idee van ons dat we alles al weten waardoor we moeten uitleggen dat we dit nog niet weten. Hierdoor voelen we ons weer dom omdat ze het wel van ons vewachten. Verder was er op onze afdeling in de ochtend weinig te doen en zodra het bezoek uur begint om 12.30 is het ook weer rustig. We proberen een praatje te maken maar dit is alles behalve makkelijk en voelen ons beetje verdwaald. Ze gaan hier totaal anders om met de mensen, persoonsgericht kennen ze hier niet. We hebben dit alles vanavond ook besproken met Marjolein en ze zegt dat dit er echt bij hoort, ze moeten enorm aan ons wennen en andersom. Dus we laten de moed niet in de schoenen zakken en moeten even door de zure appel heen bijten. Morgen weer een nieuwe dag op de afdeling Emergency, heel benieuwd wat we daar gaan zien. 

Nou tot zo ver mijn avontuur, het laatste klinkt misschien een beetje pittig maar dit is hoe wij het ervaren. Verder kijken we evengoed onze ogen uit en weten we niet wat we meemaken. Het is teveel om allemaal te typen want ik zie dat ik alweer op mijn derde a4’tje aan het schrijven ben dus ik bespaar jullie de rest. Denk maar aan bloedsuikerprikken met een gewone injectie naald, vocht uit de pleuraholte (naast longen) laten lopen zonder verdoving (doek in de mond om het schreeuwen tegen te houden), mensen die overlijden en vervolgens 30 minuten met ogen open op bed liggen voor dat er iemand eens komt kijken en personen transporteren alsof het beesten zijn hiermee bedoel ik dus gewoon aan armen en voeten oppakken en meeslepen. Het kan hier allemaal. Overigens als wij over de afdeling lopen moeten we ons er aan helpen herinneren om pole pole te zijn, ik vermoed namelijk dat ze ons zien als haasjes die over de afdeling rennen want dat zit nu eenmaal in ons! Dus Pole Pole, TIA -->This Is Africa.

Liefs, Ingrid

12 Reacties

  1. Yvonn:
    5 februari 2019
    Hey In, ontzettend leuk geschreven, lag in een deuk bij het eerste gedeelte. Het laatste gedeelte, dju, dat is inderdaad heftig. Hou je taai en heel veel plezier in de leuke momenten!
    Greetz, Yvonn
  2. Marion:
    5 februari 2019
    Mambo Ingrid, weer schoeen geschreve, kunnen vae over vief maondje samen een teske koffie dreenke😍🥰. Mer pole pole, det deurtj nog Efkes. Probier van alles te geneete. Eerdere daag weer un now avontuur. VAE wachte weer oppe volgendje blog.
    😍😘😍😘mam 😘
  3. Sonja:
    5 februari 2019
    Poa Ingrid -:),
    Wat kun jij leuk vertellen zeg. Ik zag het al helemaal voor me, met zijn allen in die "heerlijk geurende" bus. Maar ook heftig hoe het daar in het ziekenhuis toe gaat. Het lijkt me vreselijk wennen. Ik ben benieuwd naar hoe je verblijf daar verder verloopt.
    Groetjes Sonja x
  4. Irna Schouten-Verspeek:
    5 februari 2019
    Leuk je te volgen Ingrid. En leuk geschreven :) . Veel.succes nog daarginds ! Groetjes Irna
  5. Annemiek van de Kruijs:
    5 februari 2019
    Leuk verhaal Ingrid. Geniet van de tijd daar.
  6. Jack:
    6 februari 2019
    Fijn om dit alles te kunnen lezen. Het is daar echt wel een andere (medische) wereld daar begrijp ik.
    Ben benieuwt naar de beschrijving van de inlandse gerechten die je uiteraard zult gaan proberen 😋 😄.
    Veel plezier daar,
    Grtz, Jack
  7. Freek:
    6 februari 2019
    Vet verhaal weer Ingrid! Schouders eronder en doorzetten :) En dan in het weekend lekker aan het zwembad uitrusten
  8. Opa Frans:
    6 februari 2019
    Leuke ervaringen voor jou,
    Zoals dat busje ,dit deden wij ook in de Dominicaanse Rep.
    We hadden steeds vreemde mensen op de schoot zitten.
    Ook in Namibië hebben wij dat meegemaakt.
    Je doet het wel goed zo een lange reislogger te maken.
    Dat is toch veel werk?
    Gr opa en Trees.
  9. Jan krops en lenie winkelmolen:
    6 februari 2019
    Ha INGRID, NOUUUUU waat ein verhol.... Waat belaevenissen....super om det te mogen met maken. Wae dinken aan dig en blieven dig volgen TOI TOI TOI Jan en lenie
  10. Lilian Gerards:
    6 februari 2019
    Fijn om jouw verhalen te lezen, en... Alles went, geniet van alle mooie en ook minder mooie momenten.. Dit is once in a lifetime!! Grt. Lilian
  11. Peter van den Bosch:
    10 februari 2019
    Schoeën Ingrid. Noow al 'n ervaring um noeëts te vergaete!
  12. Oma:
    14 februari 2019
    Lieve. Ingrid. Ik. Ben. Immer. In. Gedachten. Bei. Jou. Dich hest. Goede. En. Slechte dagen. Ik. Hob. Dat. De goeden meer sein maar. Jou bent. Sterk. En. Haalt. Het well. En. De. Goeden. Dage. Genieten. Veel. Lievs. Oma. 😘😘